Prolog

1864

Za każdym razem kiedy wypuszczałam głośno powietrze, czułam na sobie spojrzenie mojej matki. Razem z jej przyjaciółką Panią Madison siedziałyśmy właśnie w nie dużym salonie, który był elegancki i przytulny. Można było tu porozmawiać, co tydzień zbieraliśmy się, tu aby opowiadać o nowościach w mieście. Nie dla mnie były takie pogaduszki. To wszystko wydawało się takie obce. Robiłam to tylko dla zadowolenia mojej matki. 

- Może się panienka napiję? - zapytał lokaj. 

- Nie dziękuje - odpowiedziałam. 

Odszedł. Odetchnęłam z ulgą. Wpatrywałam się w obraz męża pani Martinz. Był naprawdę dostojny. 

- Jak ci się u nas podoba? - zapytała , tym samym wyrywając mnie z zamysłu. 

- Bardzo - uśmiechnęłam się pogodnie.

- Twoja córka to naprawdę urocza dziewczyna. Znalazła już męża? 

- Jesteśmy w trakcie szukania - odpowiedziała moja mama. 

Pięknie to ujęłaś. Uśmiechnęłam się do niej. Chciałam jak najszybciej stamtąd wyjść, robiło się coraz bardziej duszno. Te kobiety przyprawiały mnie o zawroty głowy. Chyba czas na mnie. 

- Pozwolą panie, że udam się do toalety? 

One tylko kiwnęły głową. Wyszłam z budynku, nie mogłam tego dłużej znieść. Usłyszałam dźwięk kopyt końskich. Nie wiedziałam, że Pani Martinz ma konie. Udałam się w stronę stajni. Siedział w niej mały chłopczyk z niebieskimi oczami i blond włosami. 

- Cześć - powiedziałam cicho. 

On wstał i ukłonił się. Zaśmiałam się, nie byłam jakąś tam hrabianką. 

- Przygotować pani klacz? 

- A ty nie jesteś za mały? 

- Poproszę mojego brata, on jest duży. 

Nie czekał na odpowiedz od razu mnie wyminął i pobiegł w stronę drugiego wyjścia. Podeszłam do jednego z koni. Był kary i przyglądał mi się swoimi czarnymi oczami. Podszedł do mnie i trącił swoimi chrapami. Ej może trochę szacunku?! 

- Wow - usłyszałam za sobą głos.

Odwróciłam głowę i spostrzegłam chłopaka stał wpatrzony jak w obrazek. Zapewne był to brat chłopca. 

- Przepraszam...Ja - powiedział niepewnie. - Po prostu ten koń... On wszystkich niszczy. 

- Widocznie nie wszystkich - uśmiechnęłam się. 

Chłopak był cały brudny i wychudzony, jakby nie dawali mu jeść przez tydzień.  Był nie pewny w stosunku do mnie, ale wiedział też, że nie jestem taka sama jak wszystkie inne kobiety. 

- Jestem Anders - powiedział cicho. 

Anders, Anders, Anders...

________________________
Wracam z urlopu! :)
Piszcie czy prolog wam się podobał :)
Już nie długo na pozostałych blogach pojawią się nowe rozdziały!
Gregor 1
Gregor 2
CZYTASZ+KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ